Wkół na pòlach ë na niwach
Dżinie żniwa slédny plón.
Gbùr ju je pò swòjich żniwach,
Skùńcził latny, grãdi gón.
Na swiece ju wiater gwiżdże,
Czëc le jegò je pòmión.
Dżinie słuńce, swiat sã grużdżi,
Górą cygnie czôrny blón.
Z brzadu jesz tam-sam cos wisy
Na drzéwiãtach kòle wsë.
Wszeden gòwôr wkół sã scyszô
I knôpiczé rozegrë.
Spiéwné ptôszczi òdlecałé,
Schòwôł zwiérz do swòjich jóm,
Le të môłi, biédny knôpkù,
Zaòstôł jes dëcht le sóm.
Zdrzisz na gòłé pòla, lasë,
Jakbë smùtk jes w sercu miôł...
Nie jiwruj sã, snôżé czasë
Zymk cë przëniese wnet znôw.
Rzeczëta mie wiatrë, co wiejeta w swiat,
Co pò drodze côrnieta kòżdëchny kwiat,
Co zazdrzita skałą w kaszëbsczi bùdink
I mùjkôta cëchò rodny nasz kòmink,
Co nëkôta pò mòrzu wałë na sztrąd
I blónë napité grzëmòtã na ląd...
Rzeczëta mie - rzeczta! - jak miéwô sã brat
I sostra zabëtô òd wiele stalat,
Jak duńc do jich serca, jak wmiknąc w jich mùsk
I pòdskacëc dejã - kaszëbiznë łisk?!
Rzeczëta mie wiłozë, rzeczta mie rzmë,
Co chòwieta trëmë i starków łizë,
Gdze cerpiska dzejów, krëwi naji szlach
W se zarzekłi trud nasz i niewôrtny strach?!
Co szëmita lëstama swòjich drzéwiãt
I zbòżim na plónach, i skrzidłã ptôszãt?!
Rzeczëta mie - rzeczta! - czej nadéńdze czas,
Że w domôcëch régach ju kòżdi mdze z nas?
Czej duńdzemë swiądë, że jedniô z naj je,
W kaszëbiznie szczescé, ùbëtk dlô nas mdze?
Rzeczëta mie sztormë, czej przińdze grzëmòt,
Co remiã niszczotné ju ùsadzy wnet?
Co piorënã czidnie w òbzëbłi naj duch,
Splesniałosc roznëkô jak niedôżny pich,
I ùdzyrżi serca, co przëstoją so,
I zwrócy w përzënë, co chëbą nóm szło?
Rzeczëta mie - rzeczta! - Czë długò tak żdac?
Czë wiedno tak damic ë nieluso spac?
Ò wiatrë, ò sztormë, ò wiłozë, rzmë,
Czë wa nama skrzosyta domôcé skrë?
