Mòwò mòjô, swiãtô mòwò przodków, skòwrónkã jes pòdniebnym;
tak mie ceszisz, rozwiesélôsz,
że jaż parmieniejã szczescym i redëjã wszëtczich...
Të mie jes jak słuńce, co wid seje dalek, szerok,
mie tak grzeje, mie tak karszni,
że szeftënczi pchóm do przódkù, na kraju pòżëtk.
Të mie jes òrzłã strzébrnopiórim,
co nad blónë lecy, corôz dalszé zatôczając krãdżi,
a w sztormach sã miónkùje, bë strzéc gniôzda,
wiedno wiérno ë zuchterno.
Mie téż szłómã jes i barnią mòżną w biôtkach z kòżdim niebëlnictwã,
bòs zrodzonô w sztormach tësącleca,
w biôtkach przodków naszich i téż jich bracynów,
chtërnëch scemiãżëlë cëzy. Chcelë téż i ce ùgrãdzëc,
wcësnąc w grób, jak Słowińców ksãdżi swiãté,
le të sã skarszniła, wiôlgòrodnô,
rozpôlëła taczé widë, że ùczałi w pòdzëw wpedlë,
pòkazëjąc twòje skarbë swiatu...
I bùszni jem,
że mòjô jes,
że ce mògã wielëc
