Béł czas, że trusów wcale nie bëło na swiece. Wszëtczé òne bëłë zajcama. Tej zajce nie bëłë taczé
strachòblëwé jak dzysô, bò jesz ni mia niżódnëch nieprzëjôcelów, a do jôdë téż mia wszëtczégò
dosc.
Ale nadszedł czas, czej òne sã rozdzela na dwa partë. Dzél z nich dali gònił pò pòlach dalek òd
lëdzy i jinszich zwierzãtów, drëdżi dzél nëch stwòrów krącył sã wiedno sprzëti lëdzczich chëczi.
Terô lëdze ùzdrzelë, że zajce mają tak wiele do jedzeniégò, a jich mùże i szopczi tej-sej mùszą
głodã przëmierac. Pasturcë wnëkelë swòje bëdło na zajiczé pòle. Zajce mia corôz to mni i mni do
jedzeniégò. Nie bëło wicy midzë nima zgòdë tak jak przódë. Panoszëłë sã klapë, szkalindżi, a
nawetka biôtczi.
Wòjniskò midzë jednyma zajcama a drëdżima tërwa ju dosc długò. Nicht nie wié, jak długò te
sztridczi midzë zajcama bë dérowa, czejbë nié tósze. Òne sã òblokłë w zajicziné ruchna, a czej ju
bëłë midzë zajcama, tej przënëkelë wikszosc z nich do lëdzczich chëczi. Lëdze je zamklë w klôtczi i
nen dzél zajców stôł sã trusama.
Zajce, chtërné òsta na pòlu, sta sã baro płochlëwé i przed kòżdim zmikają, bò ju wicy nikòmù nie
wierzą i haszkają wiedno z òtemkłima òczama.
