Bëło to we wilëjã Gòdów. Wieczerza ju bëło zjadłô, gwiôzdczi ju ùszłë. Na pòdłodze stoja
wëstrojonô danka, chtërny czëpk sygôł jaż do pòsowë. Pòd danką zabôwia sã z bestrim pùczkã
malinkô Szulka.
Tak jak kôzôł stôri kaszëbsczi zwëk, negò dnia całô chòwa dosta lepszą jôdã, drzéwiãta bëłë mòcno
òbrzeszoné słomą, żebë nie zmiarzłë, zôs tósz z pùjkã wëgrzéwelë sã kòl cepłégò piécka. Stark,
starka, tatk i nënka szlë na pasturkã. Doma òsta le Szulka. Òna haszka mirnie w łóżkù. Òdeckła,
czej stôri zédżer òdezwôł sã lëdzczim gòwôrã i pitôł sã sóm se:
- Jak długò jô jesz mdã żdôł?
- Na co? - spita sã dzéwczã i czej sã przëzdrza, tej zamiast zégra ùzdrza knôpiczka w swòjim
wiekù. - Chto të jes? - spita sã Szulka.
- Jô jem knôpã w twòjim wiekù.
- Kùli të môsz lat? - Sto - rzekł knôp.
- To nie je mòżebno! - zdzëwia sã dzéwczã i przëzdrza sã na scanë i sã ùrzasła: - Chdze òstôł
zédżer?
- Jô béł zégrã - rzekł knôpiczk.
Rozgòrza sã terô Szulka i rzekła:
- Łżesz!
- Nié, jô gôdóm prôwdã - rzekł knôp. - Sto lat temù nipòcô cota zamienia mie w zédżer i rzekła,
że rëchli nie mdã miôł z nowa lëdzczi pòstacëji, jaż chtos z dzecy w wilëjã Gòdów mój gòwôr
ùczëje.
- Terô jô wszëtkò rozmiejã - rzekła ùceszonô Szulka[...]
