Jeden gbùr mieszkôł sprzëti lasu. Jemù wiedno dżinã kùrzãta. Dostrzégł, że kradniszã je warna i
sroka. Dulcził na to, żebë je żëwé chwôcëc. Nastawił sëdła, w chtërné sã warna i sroka zapëzgla.
Chłop zamknął je w klôtkã i rzekł jima, że òn je skôzôł na smierc.
- Pùsc mie na wòlã! - prosa sroka. - Jô nick wicy cë nie zemknã. A za to wiedno czile dni
wprzódk, czej mdze miôł padac deszcz, tej jô przińdã do chëczi i rzekã cë ò tim.
- Mie téż wëpùsc! - prosa warna. - Nie mdã wicy bra niżódnëch kùrzãtów i czej mdze miôł sniég
padac, tej jô cë czile dni wprzódk przińdã rzec ò tim.
Gbùr béł mitczégò serca i wëpùscył na wòlã i warnã, i srokã. Wiedno, czej miôł deszcz padac,
sroka przëszła rzec gbùrowi ò tim. Czej miôł sniég padac, tej warna téż przëszła rzec ò tim, ale
kùrzãta - i warna, i sroka - czej mia leżnosc, tej wiedno zemkłë.
Gbùr stojôł na pòdwòrzim i gôdôł sóm do se: - Jô béł natrzasłi, że jô te nipòcë ptôchë z klôtczi
wëpùscył.
A warna ze sroką so wëszczérza: - Kra, kra, kra!
