Nënka Roda mia dwùch òtroków, chtërny sã zwelë deszczama. Jich robòtą bëło to, żebë wiedno
pòlewac zemiã, żebë wszëtkò bëlno rosło. Ny lóntrusë sã zrobilë zgniłi i nie chcelë wcale swòji
nënczi słëchac. Na zemi zrobia sã wiôlgô suszô. Stëdnie i stawë bëłë wëschłé i w rzékach téż bëło
mało wòdë. Kwiôtczi, żëtka, bùlwë, wrëczi, krze i drzéwiãta bëłë zmetlałé, a ptôszczi leca w lëfce
òdnąd donąd i wrzeszczą: - Pic! Pic! Pic!
Czej nënka Roda to ùzdrza, tej rzekła do młodszégò òtroka:
- Biôj, pòléj zemiã, bò tam wszëtkò z pragnieniô ùmiérô.
- Jô nie pùdã - rzekł niepòsłëszny deszcz.
Nënka Roda wzã kòrbacz i nipòcëjôszowi bëlno wlëmia. Tej deszcz wënëkôł czile blónów z jich
kabùsków, a slôdë na jedny z nich sôdł i lecôł na ni nad zemią jak na lecadle. W rãkã wzął batóg i
jął bic blónë. Zrobił sã wialdżi trzôsk i z blónów la sã bòkadosc wòdë. Tam-sam deszcz pòmstwë
narobił, ale pò jegò òdéńdzenim wszëtkò na nowò zaczã rosc.
Czej nen òtrok przëszedł nazôd do dom, tej jegò nënka nazwa gò Grzëmòtowim Deszczã. Ò negò
czasu, czej w lece na zemi je za sëchò, zjôwiô sã Grzëmòtowi Deszcz.
Ale nie bawia wcale długò i z nowa bëła na zemi suszô. Terô nënka Roda rzekła starszémù
òtrokòwi, żebë szedł zemiã pòlôc. Deszcz skrzëwił mùniã, damił sztërk i tej chcąc nie chcąc sôdł na
blónã i pòmalinkù przelecywôł na zemią. Z jegò òczi wcyg w dół leca płaczczi. Płakôł i płakôł i
wcale nie mëslôł òprzestac płakac. Mùże, hiszczi, gùłë, tipczi i pile wòła: - Ju dosc! Ju dosc! -
Leno dlô grzëbów w lese deszczowëch płaczków bëło wcyg za mało.
Nënka Roda widza, co sã swiãcy, zawòła do dom swòjégò starszégò òtroka i nazwa gò Szlagą.
(Wëjimczi z: Nënka Roda i ji dzôtczi)
