Za widną górą,
za jasną grzëpą,
mrówczi jak zôrna
sã stegną sëpią.
Ta niese zdebło,
na lëstkù òd brzózczi,
trzecô kąsk makù
wëpadłi z makówczi.
Jidą przez rózdżi
jiglënków drogą,
tej-sej so stãkną
i trzãsą głową.
Tak jima wszëtkò
w malińczich kroczkach
do grëpczi schôdô
jak zbòżé w snopkach.
I nawet nie wiém,
jak sã to stało,
że mrówczi zniosłë jaż grzëpkã całą!