Słunyszkò mòje biegùlkò
przez całą jizbã z pòrénkù,
na scanie krótëchno przëstónie
i zlôżô stąd pò përzinkù;
na òbrôz so wléze pòmału,
do òczi Panience tam zazdrzi,
bë jesz rôz sã zemknąc na scanã
z Paniencziny rozsmióny twarzi;
pózni na piéckù so sadnie,
czej prawie zëma je bùten,
chòc kąsk je dalek do piécka
i w zëmnëch kwiatach są rutë;
słunyszkò mòje jesz dali
sã w drogã przez jizbã wëbiérô -
dopłënąc mùszi do nórtka
i pò drodze zazdrzec do zégrów;
a czej ju w kùńcu dobiegnie
tam, dze sã bùten wëskòczi,
jesz rôz na chwilã przëstónie,
żebë mie,
tobie,
nóm wszëtczim
zazdrzec
téż
głãbòk
do òczi;
mòże tam dozdrzi dzesz na dnie
smùtkù cenëchné dwie strënë,
chãtno bë chcało sã copnąc,
le jak tu bëc bùten i bënë?
