Jô móm czëté òd jinëch dëchów, że bënë w Biélawie jeże jaczész Ògniszcze, a to nigdë nie gasnie.
Jô so tam krótkò nie dôl, chto wié, jak to z tim je. Mòże to mdze to nôwikszé mùlskò do mie, chtëż
to mòże wiedzec? Ti lëdze mùszą miec skąd tã mòc, że w caloscë żëją. To jima dosc drãgò jidze,
mòże rzec, ale jednak żëją a chcą żëc. Mòże to jima dôwô tã calą mòc? Jak tak, té jô bë mùszôl to
wiôldżé Ògniszcze wëgasëc. Tim czasã to je przëdãpioné a temù lëdze nie widzą, jaką òni bë tam
mòc mòglë miec. Dãpią to rozmajité strôszczi, a téż jô, bò wiele razy na dzéń a w nocë jô doch na
Biélawã lecã. Jô czëjã tam taczé ceplo, a té jô temù wiedno dóm ti swòji òsamãtóny dôczi. Ale jak
to mdze pewno, to z tim jô so mdã mùszôl wzyc za ùszë i chto wié, chto tu na tëch Pùstkach
òstónie. Jô nie pòpùszczã, ale to Ògniszcze mòże rozwiôc mòjã szarą dôkã, a té jô ju nie mdã sobą.
Bò chto je ju rôz rozerwóny, ten nazôd nie przińdze do se, jô to dobrze wiém. Ale wiém téż, że nad
Biélawą so rozegrô ta nôwikszô biôtka midzë mną a tim Ògniszczã. A ny lëdze mdą so té pewno
spiéwelë jaką piesnią. Chto wié dëcht jaką? Jô mëszlã tã, chto domòże. Jak jô domògã, té to mdze
piesniô dëcht takô, jakbë szëmia sycëna, w ni mdze mój dëch, taczi, co so rozwiéwô, rozmikô,
ùcékô a na kùńcu dżinie. A nen dëch ju nic ni mô do pòwiedzeniô, je jak hómpelman na wietrze,
tam pòtrzëse glową, tam remionama a żdże, żebë le blós òstac sztël, a nigdze nie jic, za niczim so
nie czerowac. Taczi dëch bez twarzë, bez òczi, bez dechù ë bez niczegò, jakbë gò tak w caloscë nie
bëlo. Ale jô jem, chòc móm taczégò dëcha, chtërnégò wcale ni ma. Ni mòże rzec, że mój dëch je
jaką wiôlgą dzurą, bò dzura to jednak cos je. Abò że je jaką cemnoscą, bò cemnosc to téż co je. A
tegò wcale ni ma. Ale jô jem, chòc dëcha móm taczégò, co gò wcale ni ma.

A té, jak jô domògã, në, té biwôj zdrów, wszëtkò to, co tu je, i lëdze na Pùstkach, i wszãdze dze
jindze na swiece mdą chòdzëlë pò tim swiece tak, jakbë jich wcale nie bëlo. Wszëtkò, co òni zrobią,
mdze robòtą Smãtka, a to, co òni bë chcelë zrobic, to Smãtk jima wprzódk pòkôże. Mdą nibë żëlë,
ale na chwalã Smãtka. A té jô so mdã miôl dobrze, swiat mdze mój i nie mdã mùszôl òpasowac na
szwùng tak, jak jô to terô robiã, ale so sadnã dze pòd dąb. A co mdã chcôl, le cziwnã, a wszëtkò do
mie przińdze, czë môlé dzeckò, czë stôri czlowiek. Jô le cziwnã pôlcã, a òni ju mdą wiedzelë. To
mdze dobri swiat do mie, a wszëtkò ùtonie w tim mòjim dëchù, chtërnégò wcale ni ma. A ò tim
nicht nie wié.

Zebë ti ludkòwie ò tim wiedzelë, té bë czësto jinaczi robilë.