Kòżdi na tim swiece nosy w sercu swòje Pùstczi. Jeden na ten ôrt a drëdżi na jiny, ale to nikògò
nie minie. Czë to je stôri czë mlodi, bògati abò biédny, kòżdi wlecze ze sobą nen miechùlc z
Pùstkama. A cëż zrobic? To so mùszi jakòsz tłuc. Cëż tu chto co pòmòże? Prawie ny mlodi so
mëszlą nierôz: - A cëż më? Kò to doch jidze ten cali swiat przestawic. - Ale nie warô dlugò, té òni
są òbdóni, a dëcht nic nie gôdają, są sztël jak mùczk, a zdrzą wkól a so mëszlą: - Je to pò prôwdze
wszëtkò to samò? Kò to doch nama terô czësto jinaczi wskazëje.
Tak to je, że z czasã to czlowiekòwi czësto jinaczi wskazëje, a cëż so mô niebòrôk pòmòc? To, co so
naszãtoli, a natlëcze, a naùwijô, to je jegò, ale jak so tak na to richtich przëzdrzi, té to nie je pò
prôwdze nót. Lepi, żebë so dze sztrëchnął pòd miedzą, a tëlé z tegò miôl. Kò wszëtkò przeżëje swój
czas, czë kam, czë taczi glupi zajc abò chòc smólsz. Ten le mùszi blós òpasowac, żebë chto na niegò
nie wlôzl, a je blós smólszã, niczim wicy. Pewno, że taczi czlowiek mô szkòlë a wszëtkò, co trzeba,
ale i tak mùszi ùmrzéc, dëcht jak ten smólsz.
A te żebë ti lëdze bëlë tak jeden drëdżémù dobri, té to bë nic nie rzekl. Në, są w swòji rãżi, a so
achtną, a pòmògą i jakòsz przez ten swiat jeden drëdżégò przeprowadzy. Ale tak, kò to nie je wiele
razy do rozmieniô. Żëcé je krótczé, a té żebë so tak szarpac, nierôz czësto ò bële co. A pò sądach so
wloką, a wszëtkò stracą, żebë temù drëdżémù blós tã szpëlã skazëc. Jak jô ni mògã miec, té ten
drëdżi téż niech ni mô. Taczi to są ti lëdze, chto wié, co to pò prôwdze w nich sedzy, taczi gózdz, że
mój të Panie. A té, jak so to tak wszëtkò widzy, to so pò prôwdze nie chce ani żëc, ani chòc zdrzec
na ten swiat, a lepi, bë to òstawil a bë nie chcôl tegò czlowieka wicy widzec[...]
Ale pòdczas te Pùstczi sedzą bënë baro mòcno i taczi czlowiek je merkô rozmajice. Në, jidze so fejn
reno spiéwającë wedlą jaczégò kòscola a so mësli: - Jaczi to je pëszny swiat i co lëdze pòtrafią
swòjima rãkama zrobic. - A jak tak zdrzi na te czerwioné ceglë a na fùdżi a so mësli ò tëch rãkach,
chtërné je ùklôdelë, té gò tak nico bùfsnie, a òd raza mùszi òstac stojącë, a cos w se merkô. Jo, to
Pùstczi w nim klepią, a òne tam są, a gò kòlcëją, żebë ò nich mëslec. To je tak, jakbë chto zaklepnął
na dwiérze, a òd raza nie je wiedzec, chtëż to mòże bëc. Ale z czasã to so domësli, cos trzimô serce
w swòji rãce a scyskô. Te Pùstczi to są taczé jak wiôldżi wigón a na nim zybówka, so mòże na niã
sadnąc a zybac. A w tim zybanim je to, co tam klepa a glosëlo, że tam je, a żebë ten jistny nigdë ò
tim nie zabél.
Òn sztót slëchô, a té to minie. A zôs je dali pòrénk, nen kòscólk i jegò droga, tam, dze òn prawie
dzerzgnie.
Në, chto wié, co to richtich je, że taczé Pùstczi nie są do zabécô, a té, że kòżdi je mô[...]
