Lelek jedno skrzidło môczô w wòdze,
Drëdżé na ùbiedrzé kładze
Cëchò lôtô czej szãtopiérz.
Jegò szlachã cygną jinszé ptôchë,
Błotno kòza w loce seje trôwã.
Ùrzmiskama
Przechôdają przez ògniszcze,
Chtërné tu sã żôli w dzéń i òb noc.
Całé rédżi jiscëbników.
Taczé karna tu w tim môlu,
Że do trëmë jich nie kładą
Prost do zemi.
Gdze jesz wczora bëłë szplachce wrzosów
Rosnie bésząg za bészągã,
Czëc je dzëką spiéwã: „Urgermanisch”.
Òd drzéwiãtów ë jaglewiów
Piôsznicczégò bòru
Zajazgùje pòmión smiercë.
Licził strzałë pòwërzasłi swiôdek
Na Bénôwkù prze seczeniu,
Mëslôł: to nié sôren terôz pôdô,
Leno człowiek.
Tej òprzëstôł liczëc,
Bò ë chtëż zrechùje klekòt?
Jidzesz dzysô w gradło „brunëch”,
Téż rechùjesz jak wiãc piérwi tamten strzałë:
Jeden, drëdżi, trzecy...
Krziż grobòwi na żôlëszczu,
Całé rédżi krziżów!
Pôrã mòdżił ë tësące w spikù.
