Zelonëch,
Nie wëpaszonëch,
A dali sztrąd biôli
I piôsczi grającé,
I wiatru slony wiéw,
I krzëk biôlawëch miéw.
Jak wiedno szëmi to Wiôldżé Mòrze,
Jakbë gôdalo, jakbë wòlalo,
Tak jakbë w swòji mòrsczi glãbi
Wiôldżé serce pòsôdalo.
Mòrze prôcëje, mòrze sã zloscy,
Czasã zôs glaszcze swój brzég z miloscë,
Nierôz spòkójné je, glôdczé calé,
Biôlé barónczi przegònią z dalë.
Czasã sã wzbùrzi i pieni srodze,
To zôs zawarczi w zmącony wòdze,
To mòrze spiéwô, to sã nadimô,
Òdemklą paszczã szerok rozjimô.
W sluńcu promieniach je òzloconé,
Mòrze sã skrzëwi, chòc je zmąconé,
W kòlorach nieba, w cemny zeleni,
To mòrze szëmi, srébrzą sã mieni.
Mòcné je mòrze i jegò fale,
Mòrzu nie òprze sã żóden wcale,
Mòrze òddaje, mòrze zabierze
I wiedno szëmi - wieczné je mòrze!
