Bòjã sã chaji, co sã zriwô w nocë,
jak pies zloslëwi zriwô sã z lińcucha,
co cãgã wëje, straszlëwie czichòce,
co na wies mòją calą mòcą dmùchô.
Bòjã sã cziwdë w szatańsczim ùsmiéchù,
szëdzący ze mie, w chëcze mie ùdérzô
ë grëząc pòwietrzé, zãbë na mie szczérzi,
pò glowach chòjin òdbijô sã echã...
Czaji sã, ju, ju spôdô na dom, cali gò przewrôcô,
rwie gò na sztëczi, rwie zapamiãtale,
mie sã ju zdaje, że na dak sã stôczô
nôprzód, a tej zôs na swòje szale...
Bòjã sã, czej mie nad glową mamroce
himnë szëderstwa, mòcë bez lãkù,
bë pózni skrëce jak zlodzej pòdchòdzëc
i żebë rëknąc w òpãtónëch zwãkù...
Jô czëjã, że mòje chëcze przelãknioné,
szarpóné dëchã arkónu dërëżą,
jakbë jegò òbjicym miôl ë bëc zmiażdżony
ë gòlé scanë stojec mialë nade mną.
