Wëszla z mòrza zaspónô
ë na walach so przësadla,
szklónym wzérô pò nich wzrokã,
jakbë sluńcu wid ùkradla.
Wëlecala letkò w niebò,
jegò òczë zakriwając,
cygnąc gãstą pajiczënã,
szarą sëkniã z kropel tkając.
Mlékã jakbë twôrz mie zlala,
zatkala czësté zrzenice,
tak jakò czësto slepi
wszedl jem w to biôlé pòszëcé.
Wërôstelë jakbë przed mną
dzywné rozmazóné zjawë,
skradającé sã pòkracznie,
żebë nodżi mie pòdstawic.
Do mie cénie sã zniżalë,
wiôldżé jak zómczi spanialé,
co mie przëkrëc sã starelë
ë rozmùżdżëc sobą chcelë.
