czejbë strëna skrzëpic,
czej lëchô, tak òn w dalekòsc
głëchą
pchôł słowa té:
- mdze deszcz,
- mdze deszcz.
Jesz chwilkã to dérowało,
a tej niebò jak dzeckò
czebic naczãło;
nôpiérw pòmału, letkò
wiôldżé łzë cekłë,
pò licach gãstëch
chmùr spłiwałë
i na szarą
spragłą
zemiã
kapałë.
Słowa mòje
okrëszińczi chleba
wërwóny zôrnóm
i spiéwë nabrzmiałëch kłosów
Słowa mòje
złotëch pòlów plón
w czekanié
na cwiardi nóż kòsnika
Słowa!
zôrna nôdzeje
cëskóny w rodną zemiã
naszich strón
w dbie
na jãdrzny kłos
