Niebò òpadło
do zemi prawie
na wierzbach stôrëch
niczim na ławie
legnãło sobie
a chmùra czôrnô
jak diôchôł z piekła
złapała słuńce
i z nim ùcekła.
A wiérzbë błotné...
Czë mie sã zdaje?
- jakąs melodiã graje
strzód lëstów milióna
i gałąz grona;
spiéwa lecy
w swiat daleczi.
Ale... w czëpach drzéw
òprzestôł ten spiéw
i cos stãknãło,
cos zatrzeszczało, tej mie sã zdało,
że niebò za czãżczé,
bò drzewa sã pòddałë
i dłudżé, zemglałé rãce
do zemi wëcągałë...
- i cëchò sã stało.
Ale tej wiater jak biés
szarpnął niebã,
zemia zadrżała
i chmùra przëlecała
czôrnô jak pëk:
òbalëstô, pãkatô,
brzózka sãkatô
zatuńcowała
z wiatrã szôlonym
i warkòczã zelonym
sygnãła zemi.
Wiater przelecôł;
pôrã lëstków
za nim slôdë
i cëchò sã stało tak,
jakbë smierc przeszła wspak,
le niebò czãżczé jesz niżi spadło.
A kùling pòd lasã
jiscącym głosã,
