Òjcu
Të môsz rãce jak zemia
òbeszłô przez słuńce
wëspiéwónô szterzema wiatrama
i litanią rżanëch kłosów
Të môsz òczë jak nocnô môłniô
z kùńca na kùńc nieba
wëpragłim brózdóm za dnia
pòdôwô złotą nitkã nôdzejë
na deszcz
jak pierszi płacz
Òd swiãtégò Izydora
do Michôła
przez wëzëbłé grużle zemi
òdmłodniałé smiercą zëmë
lilowi diwan macerzónczi
i wiechc krziżowégò zelé
na òstrzegã
zawieszoné na pòdcągù
Znak krziża
kòżdégò rokù kładzesz do pùsti zôpòlë
przed pierszim snopã zbòlałim do biôłoscë
i mie na drogã
czej sã napatrzã w Twòje òczë
Òne są wcąg młodé
