a chwile ùroczoné
lëdzóm zwiastowałë,
że to je pòczątk
naszi spólny dardżi
pò wieczi wszëtczé.
Na ùrzmie stôrawi krziż
jak zómk na szklany górze.
Szëmiała òbòk zeléń chwarzna
jak rzéka wdałi wòdë,
na przódkù stałë cemné krze
jak strôża na òdwachù.
Dołã sã szklëłë pòla jasné
i tôfle błëszczałë jezórné,
i krasné łãdżi rozkwitnioné
zerkałë chmùróm biôłim w òczë.
A òn, nen krziż, jak mòcôrz stôł
na ùrzmie zómkòwiska
i jak mòcarny dobri chwat
swe rãce rozkòscérził,
bò chcôł ògarnąc wiôldżi swiat.
Kùli jô razë pòd pargã Twòjim stôrim
chwôtôł za leczérz
nôtôjniészich bróm,
chtërné mie miałë leżnosc dôwac,
bë dokôzk lëdzóm wskôzac swój.
Ò, krziżu mój mòcarny,
przed Tobą zdżinóm łãdżi chrzept,
dôj mie, wej dôj krziżową mòc,
bëm mógł w mim szarim żëcym
òdnalezc zagùbiony cél.
