[Wëjimk]
Gdë wrôcôł jes òd Kãpna dodóm,
pò drodze przez chajawicã
i pòprzez krzëkwã, pòprzez mróz
jesz cë zwòniłë Przemësława zwònë
piesniczkã cëchą
i jemną mùzykã
szemarã lubnëch słów,
co bùrsztinowé scelëłë cë rzozë
w twëch mëslach dalnëch snów.
Pamiãtôsz, jak to tedë bëło:
jesta sta razã remiã przë remie niu -
Przemësłôw, ksążã Pòlsczi,
i të, pòmòrsczi ksążã.
Zdrok wasz sã sklënił ùczëca jednotą,
a wasze miecze prôwdą skrziżowóné
mówiłë do ce szemarã milecznym:
„Mscëwòju, naju ksążã,
ju czas òdczëtac twe zdôwanié wieczné
i zdac pòdarënk kaszëbsczégò lëdu
do spólny sprawë
przecyw procëmnoscóm,
co nôs w przeszłoscë troską òblec mògą”.
A w twòji piersy redosc zew nikwiła,
a w twòjich òczach łëzë migòtałë.
Ni mógł jes dobëc głosu
i pòdniesc remiona.
Jeno wcąg słëszôł jes zwònów zwònienié,
leno wcąg czuł jes cëszã ùroczëstą,
leno wcąg widzôł jes Biôłégò Òrzła,
jak z czôrnym Grifã sprzigôł swòje mòce,
jeno wcąg słëszôł jes mieczowé granié
twòjich wòjarsczich drużin
jaż z grańców domacczich.
A w twòji piersy redosc dech nikwiła,
w daleczné szlachë mëslë twòje cygła,
ùczëce òdmikało skriwóné stuleca
i tak jes milczôł,
tak jes cëchò stojôł,
