sł. E. Pryczkowski
muz. J. Stachurski
Przëszedł do nas zëmòwi czas:
sniegòwé rzmë, gãsté dôczi
i òstri chłód - smùtnawi sztót.
Sã chòwie zwiérz w lasné krzôczi.
A w òddalë człowiek jidze
procem wichróm, procem biédze,
dwigô smiało zdrok, stôwiô nowi krok.
Mòcné jegò rãce, nodżi
Sã nie dadzą zepchnąc z drodżi,
chòc mù wiater - rwiôrz zacął prosto w twôrz.
Nie dac sã zbic, le dali jic
- kò wiater rôz stracy sëłë!
Chòc czasã le òstóną łzë
pò chwilach co drãdżé bëłë.
I pò taczi grãdi stegnie
w kùńcu dińdze, głowã zegnie,
swòji zgùbie ùmkł - ùzdrzôł swiãti kùmk.
Wszëtczim lëdzóm to je dóné
z lëchégò je dobro stóné -
Kògò wòlą je szczescé dobãdze.
rwiôrz - wyzyskiwacz, szabrownik
Święty żłobek
sł. E. Pryczkowski
muz. J. Stachurski
Przyszedł do nas zimowy czas:
skarpy śnieżne, mgły gęste
i przenikliwy chłód - smutne chwile.
Zwierzyna chowa się w leśne odstępy.
A w oddali człowiek idzie
naprzeciw wichrom, naprzeciw biedzie,
podnosi śmiało wzrok, stawia nowy krok.
Jego silne ręce, nogi
Nie pozwolą się zepchnąć z drogi,
chociaż mu wiatr - szabrownik zaciął prosto w twarz.
Nie pozwolić się zbić, tylko iść dalej
przecież wiatr w końcu straci swe siły!
Choć czasem tylko zostaną łzy
po chwilach które były trudne.
I po takiej męczącej drodze
w końcu dojdzie, głowę schyli,
uniknął swej zguby - zobaczył święty żłobek.
Wszystkim ludziom jest to dane
ze zła dobro się stało -
Kto ma odpowiednią wolę osiągnie szczęście.
