Wóda nie ceknie w góra, le z górë.
Woda w górę nie popłynie.
Zanim Kartuzy stały się miastem, przez długi czas były małą osadą i folwarkiem pracującym na rzecz klasztoru.
Kartuzy swą nazwę i powstanie zawdzięczają zakonnikom Kartuzom. Zakon w tym miejscu założył św. Brunon z Kolonii w 1084 roku w dolinie La Chartreuse k. Grenoble we Francji. Fundatorem klasztoru był w 1382 r. szlachcic Jan z Rożęcina (Rusocina ). Obradująca wówczas w Rzymie kapituła generalna Kartuzów mianowała rektorem, a następnie przeorem nowego domu zwanego Rajem Maryji (Paradisus Beatae Mariae Virginis) ojca Johannesa Deterhusa przybyłego na Kaszuby z Pragi. Zakon Kartuzów – klasztor – ich symbol „ memento mori” ( pamiętaj o śmierci) to pozdrowienie braci zakonnych, stał się symbolem jego mieszkańców. Była to ostra reguła Zakonu Kartuzów oparta na regule św. Benedykta, asceza, jarska kuchnia, używanie mowy tylko w potrzebie, odgrodzenie się od ludzi i świata porywało i zadziwiało zasobnych fundatorów do prześcigania się w ofiarnościach dla zakonników, którzy odpowiadali wyobrażeniom ludzi Średniowiecza.
2. Osada Carthaus – Kartuzy w czasach panowania prusko – niemieckiego (1772 – 1920)
Fragment rozdziału głośnej powieści Pielgrzym popularnego pisarza brazylijskiego Paulo Coelho, w którym bohater wyrusza na pielgrzymkę do Santiago de Compostella legendarną Drogą Mleczną. Tą to drogą podążali już pątnicy w okresie średniowiecza.
Święty Bruno, pierwszy kartuz, patron miasta Kartuzy, jest jednym z elementów historycznych przedstawianym zwiedzającym tereny Kaszub turystom. Osada Kartuzy zawdzięcza swą nazwę i powstanie osadzeniu na tych ziemiach w XIV w. zakonników kartuskich, których dzieje sięgają terenów Francji – masywu Chartreuse i klasztoru kartuskiego – La Grande Chartreuse.
Kreacja obiektów muzealnych – unaocznienie dziejów zakonu kartuzów oraz polskich dążeń narodowych Kaszubów
Odwiedza nas 123 gości oraz 0 użytkowników.