W latach 1971 do 1973 w dalszym ciągu rosły ,obroty handlowe i finansowe oraz oddawano do użytku dalsze inwestycje. W tym okresie były dalsze zmiany kadrowe i samorządu. Z rady nadzorczej<odszedł przewodniczący Józef Sulkowski a przejął przewodnictwo Antoni Wróbel, w G.S. Kartuzy. W tej spółdzielni rada dokonała zmianę na stanowisku v-ce prezesa: odszedł w lipcu 1972 roku Wacław Brylowski a wybrano Henryka Smagłowskiego. W PZGS z dniem 31 sierpnia 1973 roku odszedł do szkolnictwa techniczno-ekologicznego. w Kartuzach Franciszek Hirsz. główny księgowy.

Powstanie spółdzielni rolniczych powiatu kartuskiego w latach 1945 do 1948 roku.

Norbert Maczulis

Celem artykułu jest wykazanie eksterminacji ludności kaszubskiej dokonywanej przez niemieckie  władze okupacyjne w okresie drugiej wojny światowej w mieście i powiecie, a udokumentowanej relacjami osób biorących udział w tych tragicznych wydarzeniach.

Tragizm Kaszubów polegał na tym, że zaraz po odzyskaniu niepodległości w 1920 r. władze Polski Odrodzonej odnosiły się do nich z rezerwą, często nawet żywiąc do nich uraz. Powszechnie bowiem niesłusznie uważano Kaszubów za Niemców. Było to wielkim błędem, wynikającym z niezrozumienia złożonej sytuacji na Kaszubach. Prawda tymczasem była taka, że Kaszubi byli wierni Rzeczypospolitej, a nie Rzeszy. 

Muzeum Kaszubskie im. F. Tredera w Kartuzach posiada wspomnienia Margot Malińskiej, zasłużonej działaczki Polskiego Czerwonego Krzyża. Margot Malińska posiada ogromny wkład na rzecz osób potrzebujących pomocy z terenu powiatu kartuskiego.

            Margot Malińska urodziła się w 1909 r. w Działdowie. W 1935 r. przyjechała wraz z mężem, byłym powstańcem wielkopolskim do Kartuz. Szerzej na ten napisałem w Kaszubskich Zeszytach Muzealnych, Z.4 i Z.18.

Zróżnicowane środowisko przyrodnicze powiatu kartuskiego charakteryzuje się w wielu miejscach jedynymi w swoim rodzaju właściwościami tak pod względem ekologicznym, jak i krajobrazowym. O wysokich walorach wizualno-estetycznych tego obszaru decyduje zarówno urozmaicona rzeźba terenu, obfitość wód powierzchniowych, jak i duża różnorodność i przestrzenne zróżnicowanie szaty roślinnej. Wszystkie te składniki krajobrazu charakteryzują się znacznym stopniem zachowania cech naturalnych i występują na obszarze powiatu kartuskiego w niezwykłej harmonii, co decyduje o ich wysokiej atrakcyjności turystycznej, powodującej intensywne wykorzystanie rekreacyjne w formie turystyki pieszej, a także szczególną rolę szlaków pieszych na obszarach chronionych. Tak więc, oprócz ochrony podstawowych składników terenu: rzeźby terenu, wód powierzchniowych i roślinności, na terenie powiatu kartuskiego chronić należy całe płaty krajobrazowe. Wymaga tego unikatowość przyrodnicza tego obszaru, a co z tym związane, konieczność zachowania wielu jego fragmentów dla celów rekreacyjnych, naukowych i dydaktycznych.

Sieć wodna powiatu kartuskiego tworzy zwarty system hydrograficzny, którego głównym węzłowym rejonem są Wzgórza Szymbarskie z przylegającym do nich obszarem. Osią tego systemu jest główny dział wodny  oddzielający rzeki uchodzące bezpośrednio do Bałtyku od rzek uchodzących do Wisły. Do pierwszych należą Łeba i Słupia, których źródła znajdują się na obszarze powiatu, do drugich natomiast Radunia i Wierzyca mające tu również swoje źródła.

Przez Polskę przebiega 34 151 kilometrów wyznakowanych przez Polskie Towarzystwo Turystyczno Krajoznawcze szlaków pieszych nizinnych, w tym na terenie powiatu kartuskiego znajduje się ich 231,63 kilometrów.

Poza szlakami pieszymi istnieją znakowane i nieoznakowane szlaki rowerowe, narciarskie, wodne – żeglarskie i kajakowe oraz szereg innych tras turystycznych przeznaczonych do odbywania krótkich wycieczek pieszych głównie o charakterze poznawczym i dydaktycznym, jak na przykład szlaki przyrodnicze, ekologiczne czy dydaktyczne.