Rodnô mòwò,
co jasną płëniesz strëgą
i snôżosc lëlii wòdnëch zbiérôsz,
co prëszczisz swôrną rzéką
pò dëszë twòji brzegach
w kwitniawie prostëch słów -
czë z skarni pól piôszczëtëch
i ze zrobiałëch rąk
pòt zebrac gòrzczi chcesz,
bë gò przemienic w òczarzoną piesń?
Rodnô mòwò,
skądka taką mòcką płëniesz,
czë z jezór prëskã zadumónëch,
czë ze skamżeniô żëcô knieji,
czë ból cã zrodzył srodżi,
chtëren twój lud ùparti
w brawãdë wcąg ùbiérô -
bës tak naprocëm losu złégò
trąbitą głosu trwała swégò
dlô nôs na zawdë.
Mòwò mòja,
czë pòwstała jes
z mòrsczi gładë, ze słony wòdë,
z graniô wiatru -
pò falach rozzybónëch
drëżenim zlãknionégò serca,
abò z szemarzeniô i gòrzu dënëdżi,
z chaje, dëmnicë i sztormù,
lubò ze zwãkù mòdrégò roztokù?
Bò rodnô mòwa mòja, nibë mòrze żëwé,
grzëmi, brzãczi, mrëczi, jiczi,
chùchã wietrznym szëmi
i chwarszczi miłotą
ùczuc rozlubionëch.
Bò mòwa rodnô mòja, jak mòrze to głãbòczé,
czipi gòrzã, czej chce ktos
òsygnąc to jãzorã,
co prôcą tëlkò pòsąsc mô...
Plwie pògardą, bratkù,
czej cëzyńc pragnie znikwic jã,
Bò mòwa nënczi mòji,
jak mòrze to szeroczé
pałãżi sã do skòkù
i jeżi złoscą, bòjã jurzi,
czej ji pieszczotë wësmiéwają.
Sã bëkczi, jeżlë głëpk
nad mądrosc sã wënosy,
skrzëwieje wnet redoscą znów
i mòdrzi sã jasnotą słów,
czej lëdzczi dëszë dozdrzi skrë.
