Sz. Wejle, wejle, jak të dzôtczi fejn spiéwają.
J. Wejle, wejle, të téż mòżesz jednak kąsk spiewac.
Sz. Co të pleszczesz, nié jô, le òne doch spiéwają. Piãkno spiéwają.
J. Në wejle, wejle... wëtka!
Sz. ... co za wëtka? Ò co cë terô chòdzy? Cos sã stało, czë co?
W. Prawie wczora chtos sã pitôł, co to znaczi "wele, wele, wëtka"? To mù sã wierã terô przëbôczëło.
O. A cëż to znaczi? Co to są za taczé dzywné słowa?
J. Të nie wiész? - Wele, wele, wëtka, dzeż të bëła? Wele wele wëtka ù starëszczi. Wele, wele wëtka, cëż dostała? Wele wele, wëtka miskã pëszczi.
O. Taczé cos - wejle - jô móm czëté. Ale nie wiém pò prôwdze, co to znaczi.
W. Bò tak pò richtoscë nicht na gwës nie wié. Ale jedno wiémë, że to "wele, wele", to nie je nick jinszégò jak prawie "wejle, wejle", to znaczi "oto patrz!".
Sz. A to drëdżé słowò "wëtka". Cëż to je?
J. Mòże "witka" takô do rzniãcô, wiész? Czasã to sã przëdôwô.
Sz. Òsoblëwie dlô tëch bezstresowò wëchòwónëch, jak të.
O. Jô mëszlã, że to z taką wëtką - witką ni mô nick pòspólnégò, le mòże cos z widã, widkã.
W. Ani tak, ani tak to nie je. To je skrócenié òd miona "Witosława": Witka, Wëtka. Czësto prosté, doch jo?
kolejna fraza śpiewu dzieci
