Mam świadomość, że ten tekst może zainteresować tylko dawnych kibiców lekkiej atletyki, przypomną sobie  nazwiska polskich lekkoatletów z przełomu lat 50 -tych i 60 -tych ubiegłego wieku. W tym czasie nadawali  ton, nie tylko na europejskich stadionach. Wielokrotnie otwierali europejskie i światowe listy w różnych konkurencjach. Bili rekordy świata; Elżbieta Duńska-Krzesińska w skoku w dal, Jerzy Chromik w biegu na 3000 m z przeszkodami, Janusz Sidło w rzucie oszczepem, Edmund Piątkowski w rzucie dyskiem, Józef Szmidt w trójskoku,

Zdzisław Krzyszkowiak w biegu przeszkodowym, Irena Szewińska w biegu na 400 m. Zdobywali złote medale na olimpiadach, mistrzostwach Europy, halowe mistrzostwa Stanów Zjednoczonych. Brali udział w meczach międzypaństwowych i wygrywali z największymi potęgami Europy. Lekka atletyka była popularną dycypliną prezentowaną w radiu i czarno-białej telewizji. Byli zapraszani na słwane mityngi do Sztokholmu, Zurichu, Londynu, Stutgartu, Bratysłway, Oslo, Brukseli... Na przełomie najlepszych lat dziennikarze niemieccy nazwali nasz zespół Wunderteamem, cudowną drużyną. Należeć do tej drużyny było dla zawodnika zaszczytem i sportową nobilitacją. Budzili zachwyt i dumę. Znaliśmy na pamięć ich wyniki, sukcesy i niespodziewane porażki.  Na szkolnych boiskach i podwórkach chłopcy ćwiczyli na swój sposób i chcieli być; Chromikami, Sidłymi, Foikami, Rutami, Piatkowskimi, Komarami, Krzyszkowiakami, Badeńskimi..Oni wszyscy już nie żyją.  Przywołuję na pamięć najbardziej zananych, czynię to im w podzięce od dawnych kibiców.

               Teraz nie mamy żadnego rekordu świata, w tabelach światowych, jedynie w biegu na 800 i w rzucie dyskiem, w innych konkurencjach nie ma biało-czerwonych.

Był również rekord świata 59.91 m . Ustanowił go na Mem. Kusocińskiego w W-wie 14 czerwca 1959 roku.

Byłem świadkiem tego rekordu, jeszcze jako uczeń Technikum.

To nie był idealny rzut. Dysk leciał nisko i mocno w lewą stronę, ledwo zmieścił sie w wyznaczonym promieniu.

Edmund miał idealną budowę ciała, identyczną jak mityczny dyskobol greckiej rzeźby Myrona.

Był przy tym obdarzony niezwykłą siłą. Mistrz olimpijski w kuli  W. Komar, prtzecież olbrzym,  nikogo sie nie bał z wyjątkiem Edmunda. Miał do niego respekt i szacun.

Naturalnie, że nigdy nie było nawet w myśli Edmunda, żeby to udowadniać Komarowi i innym.

Piątkowski w polskim zespole przełomu lat 50 i 60 -tych ub. wieku był autorytetem!

Był kimś.

Miał przydomek " Biały Anioł" bo zawsze na stadionie występował w białym stroju.

Ukóczył ekonomię. Po zakończeniu kariery sportowej w roku 1968, nigdy nie spotkał sie z kolegami z drużyny, nie zjawiał sie na zjazdach Wunderteamu. Znikł na całe dziesięciolecia.

Na szachownicy zdjęć jest sławna  drużyna lekkoatletyczna z lat 1957 - 1964.Same sławy. Do lepszego rozeznania konieczne będzie szkło powiekszające.

Z prawej strony biegacz Marian Jochmann. Miał pecha, że w apogeum jego kariery byli jeszcze lepsi od niego; Chromik, Krzyszkowiak, Zimny, Orywał, Ożóg. W Sztokholmie na niezwykle udanych dla nas mistrzostwach Europy  siedział na widowni. Polacy zdobyli osiem tytułów; Krzyszkowiak w biegach na 5 i 10 kilometrów, Chromik na 3000m z przeszkodami, Rut w rzucie młotem, Piątkowski w rzucie dyskiem, Sidło w rzucie oszczepem, Szmidt w trójskoku i Janiszewska w biegu na 200 m. 

Z siódemki tamtych mistrzów został tylko jeden J. Szmidt dwukrotny mistrz olimpijski i rekordzista świata w trójskoku.Od kilkunastu lat mieszka na Pojezierzu Drawsko-Pomorskim. Odwiedziłem go w 2010 roku w jego leśnym zaciszu, gdzie z żoną pędzi spokojne życie. Nie lubi rozgłosu, z trudem namówiłem go na dłuższy wywiad, który ukazał sie w ogólnopolskim miesięczniku Iogging.