Franciszek Skibiński rozpoczął służbę w 1917 r. w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, gdzie poznał Władysława Andersa (późniejszego generała). Był uczestnikiem walk z bolszewikami.

Później był wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.

We wrześniu 1939 r. mjr Skibiński był szefem sztabu płk. Stanisława Maczka w 10 Brygadzie Pancerno-Motorowej Armii „Kraków”. Ciekawostką jest fakt, iż była to jedyna jednostka w WP, która posiadała identyczne hełmy, jakie posiadał hitlerowski Wehrmacht.

Po wkroczeniu Sowietów na ziemie polskie, wraz z płk. Maczkiem przedarli się na Węgry, a następnie do Francji, a potem do Anglii.

W okresie wojny walczył w stopniu płk. w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, w 1 Dywizji Pancernej pod dowództwem gen. Maczka.

W 1947 r. zdecydował się na powrót do Polski, gen. Maczek pozostał na emigracji.

Już w randze generała w 1951 r. aresztowany w tzw. „spisku generałów”, po procesie skazany w 1952 r. przez sąd wojskowy na karę śmierci za zdradę Ojczyzny i szpiegowanie na rzecz Wielkiej Brytanii.

Aleksander Zawadzki – Przewodniczący Rady Państwa zmienił wyrok, skazując go na dożywocie. Najwyższy Sąd Wojskowy po ponownym rozpatrzeniu sprawy uniewinnił gen. Skibińskiego i wielu innych oficerów WP.

Ale na 40 oskarżonych w tym procesie generałów na 20 wykonano wyrok śmierci. Ich katów sądowych nigdy nie skazano. Byli ponad prawem. I są do dzisiaj…

Norbert Maczulis

starszy kustosz - dyrektor

Muzeum Kaszubskiego im. Franciszka Tredera w Kartuzach (1989 – 2015)

   Zygmunt Szendzielarz ps. „Łupaszko” jest najbardziej znaną postacią, dowódcą V Brygady Wileńskiej, jednostki, która podczas drugiej wojny światowej i po jej zakończeniu działała na terenach Polski walcząc niezłomnie ze stalinizmem o niepodległość kraju. Jest synonimem uporu i patriotyzmu. Chociaż było wiadome, że walki nie wygrają, walczyli do końca będąc wierni złożonej przysiędze. Walczyli z zaciekłością, a gdy ich sytuacja stała się dramatyczna, wtedy walczyli już tylko w imię honoru i żołnierskiej godności.

Wstęp

   Celem niniejszej pracy jest próba przedstawienia usystematyzowanych dziejów osady w Łubowie, wykazanie jej roli i charakteru od początków osadnictwa na tym terytorium   w okresie najdawniejszym po czasy nam współczesne. Publikacja nie rości sobie prawa do wyczerpania tematu, ale za naczelne zadanie stawia sobie popularyzację dziejów mojej rodzimej wsi Łubowo.

   Z tą pomorską Ziemią związany jestem od urodzenia. To na niej przyszedłem na świat, bez mała pół wieku temu, w tejże wsi stawiałem swe pierwsze, niezdarne kroki, uczyłem się mówić, pisać, czytać, liczyć, pływać, pracować i myśleć…

   W zamian za to, mojej rodzimej Ziemi Pomorskiej jestem coś dłużny, mianowicie napisanie co najmniej spisanych niegdyś –a dokładniej przed ponad trzydziestoma laty, w 1977 r., kiedy to zdawałem Egzamin Dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Czaplinku, jej bogatych i tragicznych dziejów.

   Pierwszą zatem tego typu publikacją, jaka ukazała się w języku polskim, jest artykuł N. Maczulisa[1], oparty na wcześniejszych badaniach autora, a przedstawiający najstarsze dzieje rodzinnej wsi.

W 2004 r. pisałem o Edmundzie Mroczkiewiczu (Dr por. rez. Edmund Mroczkiewicz (1902 – 1964), dyrektor szpitala – „znakomity chirurg polski z Kartuz nad morzem”, Kaszubskie Zeszyty Muzealne,  Z. 12.).

   Od 1 grudnia 1933 r. do 31 maja 1934 r. dr Mroczkiewicz pracował w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Poznańskiego pod kierunkiem prof.  Antoniego Jurasza.

ODPOWIEDŹ W PONIŻSZEJ TREŚCI

Norbert Maczulis – emerytowany starszy kustosz – dyrektor i następca Franciszka Tredera w Muzeum Kaszubskim w Kartuzach

Jerzy Rostkowski

ZNIKAJĄCE MIASTA

         I czas teraz napisać o losach człowieka, o którego działaniach głośno było nie tylko na Pomorzu. Nosił pseudonim ,,Łupaszko”.

30 listopada 2014 będziemy wybierać pomiędzy burmistrzami z ostatnich lat. Ich dokonania i działania na rzecz miasta i gminy.

W 1998 r. opublikowałem pracę Kartuzy - z dziejów miasta i powiatu, w której przedstawiłem sylwetki wszystkich włodarzy miasta i powiatu, jacy urzędowali w dziejach miasta i powiatu.

Pierwsze obiekty archeologiczne z terenu Kartuz i okolic stanowią przypadkowe odkrycia dokonane w trakcie prowadzonych prac polowych. Pierwszy opis odkrycia archeologicznego z terenu powiatu kartuskiego był dziełem dr. Brilowskiego, który w pierwszej połowie XIX w. natrafił na grób skrzynkowy w lesie na obrzeżu dzisiejszego miasta. Z drugiej połowy XIX w. pochodzi kilka danych archiwalnych dotyczących powierzchownych znalezisk, które trafiły do zbiorów niemieckiego Museum fuer Naturkunde und Vorgeschichte Danzig (Muzeum Przyrodoznawstwa i Prehistorii Gdańsk).