Pochodzenie Gryfa

Gryf w herbie pomorskich regionów i miejscowości, a także dynastii Gryfitów, panującej w średniowieczu na Pomorzu,  jest mitycznym, uskrzydlonym zwierzęciem o głowie orła, ciele lwa i oślich uszach. Stworzenie to występuje zarówno baśniach, jak i w literaturze Z jego pochodzeniem związanych jest wiele legend.

Dwie z nich spisał Franciszek Sędzicki, pomorski literat i dziennikarz działający w latach 1920 – 1957.

Jedna z opowieści mówi, że Gryf powstał podczas tworzenia świata przez Pana Boga, jako efekt pomyłki. Gdy Pan Bóg zajęty był formowaniem postaci różnych stworzeń, przeszkadzał mu w tym zły duch, Przegrzecha, wyśmiewając poszczególne figury. Pan Bóg zdenerwował się, a anioł – asystent podał ciało lwa do części ciała orła. Gdy Przegrzecha znowu zaczął się śmiać, Gryf otrzymał ośle uszy do kompletu.

Kartuzy

Miasto powiatowe od roku 1923, do tego czasu gmina wiejska z niemieckiego panowania 3000 mieszkańców. 31 grudnia 2009 roku miasto miało 14 951 mieszkańców, aktualna liczba to około 17 tys.

Miejscowość klimatyczna 220 m nad poziomem morza, oddalonego o 33 km, położona na zwałach morenowych ostatniej epoki dyluwialnej. Herb miasta przedstawia głowę czarnego gryfa z czerwonym ozorem na niebieskim tle, nad głową siedem gwiazd srebrnych, pięciokątnych. Kolory chorągwi: niebieski, biały i czarny.

W Kartuzach godne polecenia są: Park z figurą Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej z piaskowca, Droga gaju Świętopełka, dawniej zwana  „ścieżką filozofów", Kościół poklasztorny, Kolegiata, Muzeum Kaszubskie, Galeria „Refektarz”.

Długość całego szlaku Kartuskiego oznaczonego kolorem niebieskim o kodzie PM-1537-n wynosi 67,6 km, zaś jego długość w granicach powiatu kartuskiego wynosi 37,5 km.

Gmina Kartuzy

Gmina liczy 31 162 mieszkańców i zajmuje powierzchnię ok. 207 km², z czego tereny leśne  zajmują  44%, a zbiorniki wodne o powierzchni powyżej 1 ha (33 jeziora) stanowią około 5,5% ogólnej powierzchni. Siedzibą gminy są Kartuzy, miasto położone na wysoczyźnie morenowej nad jez. Karczemnym, Klasztornym Małym, Klasztornym Dużym i Mielenko. Od zachodu graniczy z Kaszubskim Parkiem Krajobrazowym, a od południa i wschodu z Kartuskim Obszarem Chronionego Krajobrazu.

Perłą wśród zabytków gminy Kartuzy jest pochodzący z przełomu XIV i XV wieku Zespół Poklasztorny zakonu kartuzów, w skład którego wchodzą: kościół poklasztorny podniesiony w 1992 roku do rangi kolegiaty, refektarz, erem oraz budynek gospodarczy. W pobliżu Kolegiaty mieści się tzw. Gaj Świętopełka, którego centralnym punktem jest położona na Jeziorze Klasztornym Wyspa Łabędzia. Walory turystyczne odnaleźć można także w malowniczym otoczeniu miasta i w miejscowościach położonych w gminie Kartuzy. W miejscowości Sianowo znajduje się Sanktuarium Matki Boskiej Królowej Kaszub, w okolicy wsi Mirachowo nad jeziorem Lubygość znajduje się grota wyżłobiona   w piaskowcu. W zachodniej części gminy rozciąga się kompleks Lasów Mirachowskich wraz z grupą jezior Potęgowskich. Szczególny walor ma tu „Szczelina Lechicka” (punkt widokowy) – głęboko wcięte zwężenie pomiędzy jeziorami Lubygość i Kocenko. Na terenie gminy znajdują się także inne punkty widokowe takie jak: „Cieszonko”, „Góra Sobótka”, „Złota Góra”, „Jastrzębia Góra”. Ciekawym walorem turystycznym jest także część Drogi Kaszubskiej,  przebiegająca przez gminę w południowo-zachodniej części.

Sieć wodna powiatu kartuskiego tworzy zwarty system hydrograficzny, którego głównym węzłowym rejonem są Wzgórza Szymbarskie z przylegającym do nich obszarem. Osią tego systemu jest główny dział wodny  oddzielający rzeki uchodzące bezpośrednio do Bałtyku od rzek uchodzących do Wisły. Do pierwszych należą Łeba i Słupia, których źródła znajdują się na obszarze powiatu, do drugich natomiast Radunia i Wierzyca mające tu również swoje źródła.

Przez Polskę przebiega 34 151 kilometrów wyznakowanych przez Polskie Towarzystwo Turystyczno Krajoznawcze szlaków pieszych nizinnych, w tym na terenie powiatu kartuskiego znajduje się ich 231,63 kilometrów.

Poza szlakami pieszymi istnieją znakowane i nieoznakowane szlaki rowerowe, narciarskie, wodne – żeglarskie i kajakowe oraz szereg innych tras turystycznych przeznaczonych do odbywania krótkich wycieczek pieszych głównie o charakterze poznawczym i dydaktycznym, jak na przykład szlaki przyrodnicze, ekologiczne czy dydaktyczne.