Stacjô I - Pón Jezës na smierc skôzóny

Piłat chcôł wëbawic Jezësa i mógł to zrobic, ale grëpa lëdzy baro domôga sãòbsądu. Pò wiele dowòdzeniach zapôdô òbsąd. Skôzanié Jezësa na smierc dérowało dłëżi niżlë dzysdniowé òbsądë lëdzczé. Dzysô kòżdi chce bëc sãdzą i w 10 sekùndach rozmieje òcenic człowieka, zarégòwac gò do grëpëtëch, chtërnëch lubi albo chtërnëch òdrzucô, to je òbsądzô. A Jezës nas naùczôł: Nie òbsądzôjta, bòleno Bóg znaje i przenikô człowieka: człowiek zdrzi na to, co widoczné dlô òczu, Bóg zdrzi w serce. Nie chcemë stawiac sã w placu Bòga, kòżdiòbsąd jest pichą.

Stacjô I je dlô nas ùczbą pòkòrë i miłotë blëznégò, ùczbą przëjimaniô i akceptowaniô jinëch a nie jich òbsądzywaniô i régòwaniô.

Stacjô II - Jezës bierze krziż na swòje remiona

Jezës nie òpiérô sã czej je mù pòdóny krziż. Bierze gò bez rozmëszlaniô sã i szukaniô rozëmnégòwëtłómaczeniô. Robi to dlô nas, z miłotë, bò nas kòchô. Dlô wiele dzysdniowëch lëdzy krziż je głëpòtą, pòrażką, òznaką słabòtë. Szukają òni logicznégòùzasadnieniô krziża i ni mògą nalezc. Czemù? Nie zrozmieje krziża egòista, człowiek szukający leno swòjich sprôw i wëgòdnégò żëcô. Kòżdi z nas òstôł stwòrzony przez Bòga bë żëc w łączbie i bë bëc darã z sebie dlô jinëch. Matka, chtërna rodzy, cerpi przë pòrodze, ale zabôcziwô ò całim bólu przëtulając do se ùkòchóné dzeckò. Krziż bãdze mógł zrozmiec i przëjąc leno ten, chto kòchô.

Stacjô II to dlô nas ùczba ùswiądniwaniégò sobie, że mómë stawac sã darã dlô jinszich, ùczba przëjimaniô òd Bòga nié leno redosców, ale téż jaczis starë i cerpieniô, prawie z miłotë. Bòchto kòchô, zrozmieje krziż.

Stacjô III - Jezës pierszi rôzùpôdô

Chcemë sã przëzdrzec na tã stacjã kąsk w jinszim kluczu - Jezës ùpôdô, ale zarô pòtemùsã dwigô. Nazwijmëtedë tã stacjã jinaczi: Jezës pierszi rôz pòwstôwô. Czemù tak? Bò dzysdniowi swiat interesérëje sãùpôdkama człowieka. W zdrzélnikù corôz wiãcy pòkôzywô sãlenofele, wpadczi i ùpôdczi pòlitików, ksãżi. To prowadzy do stwòrzeniô falszëwégò i nieprôwdzëwégòòbrazu człowieka. Corôz mni gôdô sãò dobrim, chtërno dzeje sã w swiece, jaczi robią jinszi lëdze. Bóg stwòrził nas dobrima i to je nasza nôpierszô znanka, na tim Bóg sã skùpiwô. Czej równak czasãùpadniemë, òn żdaje z wycygniãtą rãką, żebë nas pòdniesc. Sygnie, że wëcygniemë rãkã pòtã pòmòc.

Stacjô III to dlô nas ùczba dozdrzeniô w drëdżim człowiekù pòzytiwnëch znanków, dobra, chtërno w nim je òkróm ùpôdków i błãdów. Je to téż ùczba redowaniô sã nié z ùpôdków drëdżégò, ale redosc z pòwstôwaniô dërch na nowò.

Stacjô IV - Jezës spòtikô swòjã Matkã

Marija gwësno czëła rąganié, pòmòwë sczerowóné w stronã Ji Sëna. Bòlało Jã to, ale nie pòdda sã. Czemù? Bò w sercu zachòwiwa jiné słowa: Błogòsławiony brzôd żëwòta Twòjégò, Twój Syn bãdze nazwóny Sënã Nôwëższégò. Marija wierza słowóm Bòga, a nié rąganióm szmërgónym bez lëdzy nienawidzącëch Ji Sëna. Ona, czej sã spòtka z Jezësã, nie retowa gò, ale dała mù cos wiãcy: zrozmienié i dowiérnotã. Òna jedna wierza, że mãka wpisónô je w wiôlgòtã planów Bòżich. Jak drãgò je dzys ò dowiérnotã do drëdżégò człowieka. Pòkôzywô sã dërchãòstróżnotã, zôzdrosc, nienawisc. Czemù to? Bòòprzestôwómëdowiérzac Bògù, nie wierzimë, że Òn mô dlô nas pòkrzésné Słowò, że mô dlô nas nôlepszi òbmëslënk na żëcé. Bòjimë sã obmëslënkù Bòga, bò nie ùfómë i nie wierzimë w to, że Òn chce naszégò dobra, a nié nieszczescô. A skòrno nie ùfómë Bògù, to tim barżi bez to òrzestôwómëdowiérzac człowiekowi.

Stacjô IV stôwô sã tedë dlô nas ùczbą dowiarë Bògù, ùczbą zrozmieniô, że Bóg to je nasz drëch a nié procëmnik, to Chtos, chto bédëje nama nôlepszą drogã żëcô, co prowadzy do szczescô. Leno mùszimë chcec nią jic.

Stacjô V - Szimón z Cyrenë pòmôgô Jezësowi niesc krziż.

Szimón tak pò prôwdze nie niósł krziża. Dlô niegò béł to lenosztëk drewna. Bò żebëwząc krziż tak prôwdzëwie, to trzeba sã na niegò zgòdzëc, a Szimón òstôł przëmùszony. Czasã lëdze jidą do Kòscoła lenotemù, bò tak je nót, żebë jiny nie kritikòwelë, dlô swiãtégòbezpiekù. Tedë Mszô Swiãtô sã stôwô dlô nich leno jaczims pòzornym teatrã jednégò aktora. A doch Mszô Swiãtô to zéńdzenié, zéńdzeniéz Jezësã, chtëren dërchżdaje na nas, chce sã z nama pòdzelëc swòjim słowã, dac żëwnotã na wiecznéżëcé.

Stacjô V to ùczba wëchôdaniô z rutinë, ùczba zatrzëmaniô sã na sztócëk i przëzdrzeniô sã na swòje mòtiwacje, intencje w pòdjimónëch robòtach. Ùczba òdkrëcô znaczeniô Eucharistie, chtërna je zéńdzeniimz żëwim i prôwdzëwim Bògã, chtëren òbdôrzô łaskama, czej bãdzemë rozmielë rzec Jemù „jo” na przëjãcé tegò dobra, chtërno Òn nama chce dac.

Stacjô VI - Werónika òcérô twôrz Panu Jezësowi

Fùl lëdzy widzało jak Jezës cerpi, ale leno Werónika pòdeszła i òcarła zmòklëznã z Jegò twarzë. Jezës dzãkùje ji òbdôrzając jã swòjim wizerënkã na chùsce. Swiãti Jan w swòjim lësce napisôł, żebë më miłowelënié słowã i jãzëkã, ale czënã i prôwdą. Dzys w swiece zakòrzeniwô sã czerënk kritikòwaniô wszëstczégò i wszëstczich. Człowiek òbsądzywô drëdżégò, jegò zachòwanié, głosy mòrałë, a sóm swòją pòstawą gôdô cos jinszégò. Wiara bez ùczinków je martwô. Czej chcemë bëc prôwdzëwi, to nasza mòwa i naszeùczinczi mùszą wiedno tworzëc jednã kómplementarną całosc, a nie zgrzit midzë sobą.

Stacjô VI to ùczba ùczeniô sãòdwôdżi w dzejanim, ùczba żëcô tima wôrtnotama i tima sprawama, chtërne sami głosymë. Ùczba òbronë wiarë, pamiãtającë ò tim, że Jezës wiedno wënadgrôdzô i òbdôrzô nas barżi jak më jesmë to w stãdze zrobic dlô Niegò.

Stacjô VII - Jezës drëdżirôz ùpôdò

Jezës zamãczony ùpôdô drëdżi rôz. Ten ùpôdk spòmaliwô czas wlézeniô na Gòlgòtã. Żôłnérze sã nerwùją. Ale Jezës pòwstôwô i jidze dali. Żóden z nas nie lubi, czej chtos ùpôdô. Trzeba taczégò kògòs przëtrzëmac, pòdnaszac, wëbijô òn z ritmù. Bez kògòs taczégò są òpóznienia i ni ma pòrządkù. Nôcãżczi ùpôdają dzecë, starkòwie, lëdze chòri. Dzysdniowi swiat nalôzł na nich spòsób: abòrcjô, eutanazjô. Dzys liczi sã dlô wiele leno pòkrok, chãc pòsôdaniô corôz wiãcy, nowô chëcz, nowi telefón, nowô lepi płatnô robòta. Ni ma czasu na tëch, co ùpôdają, kùstrzą sã, cos brëkùją. Taczich sã prosto zabijô. A co w taczich sprawach robił Jezës: chòrëch ùzdrôwiôł, przë chòrëch sã zatrzëmiwôł, ù grzészników jôdł a dzëcë błogòsławił. To je przëkłôd do nasladowaniô.

Stacjô VII to ùczba ùczeniô sã pòmòcë słabszim i brëkùjącym. Ùczba zatrzëmaniô sã na sztërk w tim zabiegónym swiece i dozdrzeniô pò prôwdze drëdżégò człowieka, stojącégò nimò mie. Niech bãdze to dôwanié sebie jinszim. Niech sã stónie to dla kòżdégò wierzącégò prôwdzëwą przigòdą miłoserdzégò.

Stacjô VIII - Jezës pòcészô płaczącé niastë

Jezës gôdô do niastów: nie płaczta nade mną, płaczta lepi nad waszima dzecoma. Martwta sãò jich przindné żëcé, czë bãdą dobrima lëdzama. Je wiele pòwòdów płaczu lëdzczégò: a to zepsëté auto, a to niezdóny egzamin, a to rozstanié z kims blësczim, ùtrata robòtë. Mómë fùl problemów i dërch przëbiwają nowé. Czãsto nie pamiãtómë tegò, co më òpłakiwelë przed rokã. Te rzeczë pò czasu òprzestôwają sã liczëc. Tak pò prôwdze w żëcym mómë leno   jeden pòwôżny problem: smierc i wëbiérk wiecznégò pòtãpieniô abò szczestlëwòtë. Mùszimë sãjiscëc ò swòje zbawienié, ò bëcé dobrim człowiekã, ò naszã relacjã z Bògã. Pò wikszoscë z nas pò latach nie òstónie nick, nasze zemsczé problemë pùdą                           w zabët. I leno jedno bãdze tedë wôżné: czë jô licził sã z Bogã, chto Òn béł dlô mie?

Stacjô VIII to ùczba skùpianiô sã na swòjim żëcym wiecznym, na swòjim zbawieniu, na łączbie z Bogã i ùfny wiarë w Niegò. Bò to tak pò prôwdze zdecydëje czë pò smiercë bãdã wieczno płakôł czë redowôł sã w niebie.

Stacjô IX - Jezës trzecy rôzùpôdô

Mògła, zdrzącë pò lëdzkù, pòjawic sã u Jezësa pòkùsa, bë sã pòddac, bë ju nie wstawac, bë bëc zabitim na tim placu. Ale Jezës wstôwô, pòdnôszô sã i jidze dali. Na sam czëp. Do ti stacji dochôdôfùl z nas. Czej ùpôdómë pò rôz setny, tësãczny pòjôwiô sã mësla, żebë sã pòddac i ju nie walczëc: Nie dóm radëùwòlnic sãòd alkòhólu, pòrnografie, złoscë i zôzdroscë. Taczi ju prosto rzec jem. I tedë zaczinómëprzëjëmac grzéch, traktowac gò jako cos nôtëralnégò, normalnégò. To wiôlgô pòkùsa i téż wiôldżi błąd w mëszlenim. Jezës dôwô nama doch jiny przëkłôd: nie pòddawac sã. Wiara w Bòga pòlégô na przëstojenim Jemù nimo naszich ùpôdków. To wiérnota Bògù, biôtka ò se, stôwają sãnôwôżniészé. A mającë przë se pòczëcé òbecnoscë Bòga, lżi chwôcëc sã Jegò pòmòcny rãczi i rëszëc dali, z Nim, na czëp.

Stacjô IX to ùczba pòkòrë - staniãcégò w prôwdze, że jesmë grzésznikama, ale téż ùczba ùczeniô sã wiérnoscë i bez ùstónkù trwaniô przë Bògù mimo naszich słabòsców. Dzãka ti ùczbie bãdzemë trzëmac sã Jezësa i z Nim wlézemë na czëp, na chtërnym òstóną dobëté wszëtczé grzéchë lëdzczé.

Stacjô X - Jezës z ruchnów wëzeblokłi

Jezës przed ùkrziżowanim òstôwôwënagòcony ze wszëtczégò, co miôł. Stôwô przed nima taczi jaczi je. Nalezc w Nim mòżna leno czëstą miłotã, prôwdã i dobrotã. Wiele z nas rozmieje przërôczëc znajomëch do swòji chëczë, pòkôzac jima piãkny salón, spalnią. Ale są taczé placë w chëczë, chtërnëch nigdë nie pòkôżemë naszim gòscóm. Taczéùkrëté jizbë dlô jinszich. W naszim sercu i żëcym téż nalezc mòżna taczéplacë ùkrëté, z chtërnyma nie dzelimë sã z nikògòm, bò bòjimë sã, bëchtos pòznôł nas w całoscë, do głãbi. Tak czë jinaczi jedną òsobã wôrt je zaprosëc do taczégòplacu - Jezësa. Òn nie brzëdzy sã naszą czôrną jizbą, naszim grzéchã, Òn chce te placëwëlékarzëc i pòmòc nama je pòwëczëszczëc.

Stacjô X to ùczba decydowaniô sã na pòwëczëszczenié naszich cemnëch i niewidocznëch dlô jinszich grzésznëch mroczińców, nórtów, jizbów. Ale leno z Jezësã. Przed Nim bò hewò nick sã nie ùkrëje, Òn znaje nas taczich jaczima më jesmëpò prôwdze. Nie bójmë sã wpùszczac Jezësa do naszégò żëcô, Òn mòże nama leno pòmòc.

Stacjô XI - Jezës przëbiti do krziża

To straszny widok: Bóg òstôwô przëbiti do krziża. Z miłotë do nas. Bóg dôł sã przëbic do naszégò żëcô, tak, żebë nie dało sã Gòòderwac. Sam doch pòwiedzôł, że: Jô jem z wama przez wszëstczé dnie aż do skùńczeniô swiata. Czë më mómë tegò pòczëcé? W naszim zabiegónym żëcym czas dlô Jezësa nalôżómëdëcht mòże leno w niedzelã. A na gôdkã z Nim w cągù 24 gòdzyn, chtërne są kòżdégò dnia, dôwómë Mùknap marné 5, 10 minut. A Òn je z nama i przë nas całi czas. Dôł sã przëbic, bë bëc z nama i dlô nas. Jak czãsto tegò nie doceniwómë.

Stacjô XI to ùczba ùswiądniwaniô sobie bëtnoscë Bòga òbczas całégò naszégò dnia, w robòce, w szkòle, na kùpiszach, w rozmòwach z nôblëższima. Ùczba pòswiãcywaniô Mù bez to wiãkszi ùwôdżi i czasu. Òn chce przejińc z nama nasze żëcé. Pòzwólmë Mù na to.

Stacja XII - Jezës ùmiérô na krziżu

Czej jiny zdrzelë na ùmarłégò Jezësa mòglë pòmëslec, że to ju je kùńc. Kùńc cëdów, ùzdrôwianiô, kùńc wanodżi z ùczniama. Równak tak pò prôwdze to dopiérze początk prôwdzëwëch cëdów i znaczeniô krziżewi smiercë. Czej lëdze zdrzelë na ùmarłégò Jezësa, Òn béł ju w òtchłanim i zwiastowôł ùmarłim wëzwòlenié. Jezës naùczôł, że jak zôrno wpadłé w zemiã nie òbùmrze, nie przëniese plónu, ale jak òbùmrze, przëniese plón bògati. Czasã barżi wôrtné je zrénowanié rozwôlający sã ju chëczë, òstawienié fùndameńtów i bùdowanié na nowò, niżlë dërchãùprôwianié i zalepiwanié dzurów, dze felëje widocznëch efektów. Jistno je w naszim żëcym. Czasã kònieczné je zrénowanié naszégò przënãceniégò do grzéchów, bë na stôrim, ale mòcnym fùndameńce, chtëren òstôł nama dóny przë chrzce, a chtërnym je Jezës Christus, na nowò bùdowac naszé żëcé.

Stacjô XII to ùczba radikalëznë w biôtce z grzéchã, ùczba òbùmiéraniô i zrénowaniô tegò, co nas zniewôlô, a téż ùczba bùdowaniô òd nowa, lepi, na pòrządnym i nié do zniszczeniô fùndameńce, chtërnym je Bóg.

Stacjô XIII - Jezës zjãti z krziża

Czej Jezës ùmarł, fùl lëdzy rozeszło sã do swòjich chëczów, òstelë przë Nim leno nôblëższi. Mòżna bëc przë Jezësu leno tedë, czej brëkùje sã zdrowiégò i szczescô. Mòżna bëc przë Jezësu, bë jiny to widzelë i pòdzywielë. Mòżna ù Niegò szëkac cwëkù żëcô abò dëchòwi harmónie. Ale w tëch wszëstczich przëtrôfkach zdrzimë na zwësczi płënącéleno dlô nas, a nié tak pò prôwdze na relacjã z Jezësã. Bëc przë Jezësu to przedë wszëtczim bëc przë nim tak jak Marija przë ti XIII stacji. Òna tuli cało swòjégò Sëna, chòc Òn ju nie naùczô, nie ùzdrôwiô. Trwa przë Nim. Bëła z Nim nié leno w redosnëch chwilach swòjégò żëcô, ale i w tëch nôczãżészich. Tak samo pòwinno bëc z nama.

Stacjô XIII to ùczba ùczeniô sãbëcégò przë Jezësu, gôdaniô z Nim wiedno, w trudnëch i redosnëch sztótach żëcégò. Ùczba dzeleniô sã z Nim wszëstczim, co nas spòtikô. Nicht nas nie zrozmieje lepi jak sóm Bóg, chtëren znaje nas do bëna. Nie bójmë sã Mùòpòwiadac ò wszëstczim. Òn dërch czekô na rozmòwë z nama.

Stacjô XIV - Jezës złożony do grobù

Cało Jezësa je złożoné do grobù. Nie wzął Òn ze sobą niczegò, co miôł tu na zemi. Òstawił wszëstkò. Më téż pò smiercëòstawimë tu na zemi wszëstczé materialnédobra, chtërne më mielë. Nick nie wezniemë na drëgą stronã. Leno dëchòwą ksążkã naszégò żëcô, chtërnã w sztërkù smiercë pòdpiszemë i z chtërną staniemë przed òbliczã Bòga na sądze. Tu na zemi mòżemëòbrac wiele drogów i pòstawów. Mòżemë bëc klëcznikama,chtërny przekrãczno mają fùl materialnëch dobrów, ale nie rozmieją sã nima dzelëc z jinyma, są zazdrzóny leno w sebie, czë w swój miszk. Ale mòżemë bëc téż séwôrzama,chtërny mają fùl, ale rozmieją sã tim dzelëc z jinyma. To, co mają, seją, bë wëdało plón bògati dlô jinëch.

Stacjô XIV to ùczba òbdôrzaniô jinëch tim, co sã mô. To nié lenoùczba dzeleniô sã materialnym dobëtkã z brëkùjącyma i nie òstôwianié wszëtczégò dlô se, ale to téż ùczba dzeleniô sã wiarą, miłotą do Bòga, ùczba dôwaniô swiadectwa, bë pò smiercë stanąc przed Bògã z ksążką fùl wiarë, ùczinków miłoserdzô do jinëch i pełną miłotą do swòjégò Òjca w niebie.

Panie Jezë. Më przedërchelë do kùńca drogã, chtërnã Të sóm przëszedł i chtërnã Të pòkôzôł nama, twòjim ùcznióm. Dôł Të nama piãtnôsce wskôzów, wôżnëch dlô naszégò żëcô. Nie są òne prosté do zrobieniô, są wëmôgającé. Nie je téż tak, że zatrzimómë sã terô w tim placu na wiédzëleno teòretny. Sprôwdzënk ti wiédzë, chtërnã Të nama dôł, bãdze òdbiwôł sãòd terô kòżdégò dnia naszégò żëcégò. Nie bãdze letkò. Ale Të dôł nama zagwësnienié: „Nie lãkôj sã. Wierzë leno. Chto wëtrwô do kùńca ten bãdze zbawiony”.