Kaszuby to kraina etnograficzno-geograficzna Pomorza Wschodniego, historycznie – Pomorza Gdańskiego – zamieszkiwana przez Kaszubów – potomków dawnej ludności słowiańskiej. Zajmują one środkową część Pobrzeży Połud-niowobałtyckich: Mierzeję Helską, Pobrzeże Kaszubskie, Wybrzeże Słowińskie, Wysoczyznę Żarnowiecką, Wysoczyznę Damnicką i Pradolinę Łeby – Redy oraz środkowo-wschodnią część Pojezierza Pomorskiego zwaną Pojezierzem Południo-wobałtyckim: Pojezierze Kaszubskie, Pojezierze Bytowskie, Wysoczyznę Polanowską, Równinę Charzykowską oraz pół-nocne części Pojezierza Krajeńskiego i Równiny Tucholskiej (E. Klaman, S. Rzymowski, J. Skupowa, J. Szukalski, Kaszuby. Leksykon geograficzny, Gdańsk 2002, s. 57 - 58.: Zob. też: J. Mordawski, Geografia Kaszub, Gdańsk 2008, s. 45 – 62.).
Administracyjnie region Kaszub obejmuje powiaty pasa nadmorskiego, tj. powiat pucki, wejherowski, kartuski, kościerski, bytowski, gdański oraz część powiatu lęborskiego i chojnickiego, zamieszkującego przez ok. 500 tys. ludności kaszubskiej.
Środkową część Kaszub – zwaną Pojezierzem Kaszub-skim lub Szwajcarią Kaszubską – zajmuje powiat kartuski. Ze względu na walory turystyczno-krajoznawcze teren powiatu kartuskiego stanowi najpiękniejszą część Kaszub.
Pojezierze Kaszubskie jest najliczniej odwiedzanym rejonem Pojezierza Pomorskiego. Obok naturalnych walorów krajobrazowych przyczynia się do tego bliskość Trójmiasta oraz dawne tradycje letniskowe. W okresie Drugiej Rzeczy-pospolitej był to najbardziej atrakcyjny region pojezierny w za-chodniej części Polski. Teren Pojezierza wyróżnia się pagórkowatą rzeźbą – polodowcowe wzgórza morenowe osiągają tu najwyższe w północnej Polsce wysokości – Wieżyca – 329 m n.p.m.
Natomiast – jak słusznie informuje nas Geografia turystyki Polski (T. Lijewski, B. Mikułowski, J. Wyrzykowski, Geografia turystyki Polski, Warszawa 1992, s. 219.) – „stolicą regionu kaszubskiego są Kartuzy z ciekawym Muzeum Kaszubskim”.
