Te słowa stały się wkrótce podwaliną wchodzenia języka kaszubskiego do liturgii mszy świętej. Wymienienie dwóch głównych kaszubskich sanktuariów maryjnych było dla nas Kaszubów punktem zwrotnym, by spojrzeć w głąb własnej duszy, w głębię swej tożsamości tak bardzo związanej z tradycją chrześcijańską, etosem pracy, trwania i przywiązania do rodzinnej ziemi przesiąkniętej potem i krwią naszych przodków. Są to wartości nieprzemijające, od których nie można odstąpić, o które zawsze należy dbać, a jeśli trzeba - bronić. Ich podwaliną, szczególnym znamieniem tych wartości, jest w naszym przypadku język kaszubski, który u stóp Królowej Kaszub najszlachetniejszego nabiera brzmienia.
Tczëwôrtny Ksãże Biskùpie! Jan Paweł II rzekł téż do nas w 1999 rokù w Sopòce: Trzëmôjta z Bògã wiedno! „Wiedno” znaczi w kòżdi chwilë i w kòżdim placu. „Wiedno” doticzi kòżdégò i przed kòżdim. Żlë Bóg wiedno je na pierszim môlu, tej wszëtkò – wiedno – je na swòjim môlu. Ta zasada - téż wiedno - je aktualnô i w czasach baro trudnëch, jaczich na ti zemi nie felało w dzejach i tim barżi w czasach dobrëch. Chcemë tej wiedno trzëmac z Bògã i z Kòscołã przez niegò ùstanowionym. Jakò wiceprzédnik Zrzeszeniô Kaszëbskò-Pòmòrsczégò, w miono téż przédnika Jana Wërowińsczégò – a téż jakò syn ti swiónowsczi parafii – chcã rzec Bóg zapłac Waszi Ekscelencji za stałé bëcé na tim dlô nas tak swiãtim môlu i wspiéranié nas wiedno i na wiedno w trzimanim z Bògã i Kaszëb Królewą.
