Był orędownikiem solidarności międzyludzkiej i  mistrzem pięknej mowy. Zachowało się jego  29  utworów literackich, z których najbardziej znane są: Kazania sejmowe, Żywoty świętych, Synod brzeski, i Bractwo miłosierdzia. Różne rodzaje kazań pisał i głosił przez 50 lat. Liczba ich przekraczałaby kilka tysięcy, chociaż drukiem ukazało się tylko 197. Miał talent krasomówczy. Na ambonie płonął, grzmiał, olśniewał, uderzał słowem jak piorunem, miał potęgę natchnienia i dar porywania słuchaczy. Zdobywał ich serca i trzymał w rękach, jak podają kronikarze.  Jeszcze do dziś można usłyszeć powiedzenie, że mieć coś ze Skargi jest nobilitacją.  Za jego życia odbył się Sobór Trydencki, Synod Brzeski z jego udziałem i  Unia Polski z Litwą. Rzeczypospolita obojga narodów  ku jego radości, stała się wtedy wielkim państwem, sięgającym od morza do morza, od Bałtyku do morza Czarnego. Już pod koniec jego życia, w roku 1610 stało  się nieoczekiwane wydarzenie . Po przegranych bitwach cara i zdobyciu Moskwy  przez hetmana Stanisława Żółkiewskiego, Warszawa była świadkiem największego triumfu w dziejach Polski. Car Rosji Wasyl Szujski, złożył pokłon do ziemi na Zamku Królewskim przed królem Zygmuntem III Wazą. Jego brat Dymitr uderzył czołem w posadzkę, a młodszy jego brat kniaź  Iwan, trzykrotnie bił czołem w podłogę, zanosząc się płaczem. To wydarzenie może się równać z Grunwaldem i Wiktorią Wiedeńską. Teraz ta historia zapomniana i  ukrywana, jak ukryty w podziemiach Muzeum Narodowego,  obraz Jana Matejki „Hołd Ruski”.  Hetman Żółkiewski, jako jedyny Europejczyk zdobył  Moskwę. Nie udało się  to ani Napoleonowi, ani Niemcom podczas II wojny światowej.

Piotr Skarga, chociaż prawdziwe jego nazwisko brzmiało Piotr Powęski, według jednych źródeł  urodził w Powązkach  koło Sochaczewa, a według innych w  Grójcu pod Warszawą. Data przyjścia na świat jest już zgodna - 2 luty 1536 rok. Mając 21 lat miał już ukończoną Akademię Krakowską na wydziale filozoficznym. Kolejnym miejscami jego zamieszkania i różnej działalności były: Lwów, Rzym, Poznań, Kraków, Wilno. W roku 1564 uzyskał  we Lwowie święcenia kapłańskie. Pięć lat później wstąpił  do Kolegium Jezuickiego w Rzymie, a po powrocie do kraju, zakłada podobne kolegia w Poznaniu i innych miastach.  Jednocześnie rozpoczął działalność charytatywną w Krakowie. Następnie został  pierwszym rektorem Uniwersytetu Wileńskiego. Przez dalsze 24 lata był nadwornym kaznodzieją Zygmunta III Wazy. Brał również udział w wyprawie wojennej Stefana Batorego na Inflanty.

Piotr Skarga żyjąc w potężnym kraju, niepokoił się o jego dalszy los. Dominująca w życiu politycznym szlachta i magnateria zaczęły między sobą walczyć o coraz większe wpływy.  Sobiepaństwo, niezgoda  i negowanie króla, były już na porządku dziennym. Skarga był przeciwny temu. Również nie znosił tolerancji wyznaniowej. Tylko katolicyzm był jedyną wartością w misji kościoła i życiu chrześcijanina.

Osoba Piotra Skargi jest trochę otoczona tajemniczością i legendą. Wśród wielu, już za życia cieszył się kultem świętości, chociaż nigdy nie został beatyfikowany, ale taka możliwość wciąż  istnieje. Przy jego trumnie w kościele św. Piotra i Pawła w Krakowie zawsze gromadzą się wierni, modlą się ,jak do świętego, zostawiają kartki z prośbami. Nie wykluczone, że 28 września 1612 roku został w stanie śmierci klinicznej, bądź letargu, nieumyślnie pochowany żywcem.   Jakże aktualna jest dziś jego modlitwa do Boga:

„ Wszechmogący wieczny Boże, wzbudź w nas szeroką i głęboką miłość,

Ku braciom najmilszej Matce i Ojczyźnie naszej,

Byśmy jej i ludowi Twemu, swoich pożytków zapomniawszy,

Mogli służyć uczciwie ”.

T. Gawlik